Van 28 tot en met 31 januari waren we op Vlieland (gebeurt vaker dat we daar zijn; ik weet niet waarom). De voorspellingen voor het weer waren niet denderend (mooiste dag als we aan het reizen zijn, verder veel wind en een hoop regen). Op de wind na, viel het achteraf wel mee. Vanwege de harde wind kon er niet gefilmd worden maar zelfs op het strand heb ik het gewaagd de camera te gebruiken. De zee was behoorlijk woest zoals hieronder is te zien.

Woeste zee met grauw weer

Ondanks al die wind waren er rondom het dorp nog behoorlijk veel vogels te zien. Verer dan in de buurt van het dorp zijn we niet gekomen. Fietsen was geen doen en de auto stond in Harlingen (want die mag je niet meenemen naar het soms autoluwe Vlieland).

De waterstand was overdag steeds erg hoog dus de meeste vogels kwamen richting land. Zowel in de polder als aan de strandkant. In de polder (die behoorlijk nat was stonden grote groepen vogels te wachten tot het laag water zou gaan worden (en met de overheersende windrichting kon dat wel eens lang gaan duren). Er waren Scholkesters, Wulpen, Rotganzen, Tureluurs en natuurlijk overal meeuwen en kauwtjes.

Rustende vogels

Rotgans

Nu zijn vele mensen wel eens jaloers op vogels en wat dan heet hun "vrijheid", Het gezegde "Zo vrij als een vogel in de lucht" komt daar (neem ik aan() vandaan. Maar ook vogels hebben niet altijd een "happy life". Je zal je eten maar bij elkaar moeten scharrelen op het komenb en gaan van de getijden. Dan zijn er nog allerlei roofdieren naar je op zoek en met die harde wind kan een ongelukje ook zo maar gebeuren.

Dode Alk op de kade bij de haven

Scholeksters kunne erg oud worden, namleijk wel 25 jaar. Daarom zijn nog overal aanwezig. Het schijnt echter dat ze tegenwoordig maar weinig jongen weten groot te brengen. Dit zou kunnen betekenen dat als de huidige volwassen vogels het loodje leggen, dat de stand zwaar naar beneden gaat. De foto hieronder bestudeerde ik pas later in detail. En toen viel mij de vergroeing op van zijn linker poot. Buiten was mij niets bijzonders opgevallen. Hij huppelde gewoon rond tijdens het foerageren. Het zijn best wel taaie rakkers.

Scholekster met vergroeing aan zijn poot

Aan de Noordzeekust was het, zoals al geschreven en getoond, behoorlijk onstuimig. Maar met leuek vogels in de buurt, laat je de camera toch niet opgeborgen. Voor filmen was het een beetje te, maar foto's konden zeker wel genomen worden. Altijd leuk zijn toch steeds weer de driftig heen en weer dribbelende Drieteenstrandlopers.Ze gaan zo snel dat de beweging van hun pootjes bijna niet te zien is.

Drieteenstrandloper

Maar aan de duinkant liepen we tegen de "verrassing van de eeuw" aan: een paartje Sneeuwgorzen in winterkleed. Ze renden over het begin van het duin waarbij ze steeds iets te eten oppikten. Zelf zag ik alleen maar zand, maar zij dachten er blijkbaar anders over.

Vrouwtje Sneeuwgors in winterkleed

Mannetje Sneeuwgors in winterkleed

We hadden een tip gekregen dat op een bepaalde, geheime plaats zeehonden lagen. En dat je ze tot op 5 meter kon benaderen. Nou daar gooi ik mijn canera wel voor in het zand, pardon ik bedoel natuurlijk in de strijd. Helaas, valse tip. Ze zijn niet aangetroffen. En daar doe je dan al die moeite voor.

De teleurstelling werd goedgemaakt door een nabij dobberende eidereend. En die werd gevolgd door een Zeekoet vlak onder de kust. Na richting Haven omgelopen te hebben bleek hij (of zij) vlak bij de pier te zwemmen. Regelmatig dook hij onder en meestal komen duikvogels dan een stuk verder weer boven. Dit houdt mij dan in conditie want je moet er steeds achteraan draven. Zo, niet met dit beest. Hij bleef een hele tijd in de buurt.

Zeekoet

Het leuke van zo'n beest dichtbij is dat je allerlei gedragingen en andere zaken waarneemt. Want het is bijvoorbeeld een vrij fors (en lijkt mij dus ook een redelijk zwaar) beest. En moet dat de lucht in met dit soort formaat vleugeltjes?

Vleugels van de Zeekoet

Wat dan ook weer goed is waar te nemen, is hoe ze duiken. Bij allerlei verschillende watervogels zie je dat ze daar verschillende methodes voor hebben. Sommigen duiken vanuit de lucht het water in zoals IJsvogel en Visdief. Anderen vliegen over het water en grijpen vissen die aan de oppervlakte zwemmen zodat van duiken eigenlijk geen sprake is. Futen, Meerkoeten, etc. duiken naar beneden met hun vleugels stijf tegen het lijf. De Zeekoet doet het weer anders. Hij "springt" een beetje uit het water en duikt dan voorover. Daarbij heeft hij zijn vleugels als een soort hoogteroer (eigenlijk een diepteroer) om naar beneden te kunnen gaan. Mogelijk heeft hij zo'n mechanisme nodig omdat hij zo licht is dat het anders te veel energie kost om naar benenden te gaan en te blijven.

Mmm. Als dat het geval is dan komt mijn opmerking over zijn kkleine vleugeltjes wel in een ander perspectief te staan. Want als dit de verklaring is voor de methode van duiken, dan heeft hij bij zo'n laag gewicht ook niet van die grote vleugels nodig.

Duikmethode van de Zeekoet

En als de wind op het strand je te veel wordt dan ga je toch gewoon tussen de pollen naast de strandopgang liggen pitten. En trek je je van helemaal niemand iets aan.

Slapende Eidereend